Hayatımızın bazı dönemlerinde neden/niçin sorularımız daha çok artar. İçinde bulunduğumuz pandemi sürecinde insanlar kendilerine ve çevrelerine neden/niçin sorularını daha fazla sormaya başladı. Evlerimize kapandık , işlerimize gidemedik , sosyal hayatımız azalmayı bırakın tamamen yok oldu. Aileleri ile yaşayanlar aileleriyle yüzleşti , yalnız yaşayanlar kendileriyle yüzleşti. Eksikliklerimizi , hatalarımızı daha fazla görmeye başladık. Gelecek kaygısı ve anksiyete oluştu. Bu süreçte pek çok şey öğrendim , sahip olduklarımın kıymetini , sahip olamadıklarımın pişmanlığını yaşadım. Evet herşeyi sorgulayan bir süreç yaşadım , yaşıyorum, çünkü hayatım boyuna hiç bir zaman işe ya da okula gitmediğim olmamıştı. 8 aydır evdeyim. Bu dönemde neyin neden olamadığını daha iyi anladım. Hayatımda eksiklikleri hissettim. Geçmişe bazen kızdım , bazen kendimle gurur duydum. Herşeye rağmen kendimle barıştım ve geleceğe hiç pişmanlık duymadan keşke demeden devam etmeye karar verdim.
Bu süreçte ülke olarak nasıl yaşadığımızı da gördük. İşler çok kötüleşti, insanlar iflas etti, çalışanlar işsiz kaldı. Toplumun ne kadar fakirleştiğini , cehaletin baş göstermeyi bırakın çok büyük bir çoğunluktan oluştuğunu gördüm. Kadınların , yaşlıların, çocukların ve hayvanların nasıl şiddete uğredıklarını kahrolarak izledim. Ülkeyi yönetenlerin hiçbir şey yapmayıp gerçeklerin üstünü çizerek hayal aleminde yaşadığını gördüm, aklarımızı almaya çalıştıklarını , insanların haklarını aradıklarında nasıl susturulmaya çalışıldığını gördüm. Hiçbir şey yapamadım. Muhalefet de hiç bir şey yapamadı , sadece konuşmanın , laf kalabalığının dışında. Ortada insanlar, hayvanlar ve çevre için yapılan hiçbir şey yok. Ne yapacağımı bilmeden sadece izlemek, bunun için vicdan azabı çekmek çok acı verici. Acı çekiyorum her gün , bu haberlerle ki gördüklerimiz bunlar bizim bilmediğimiz kim bilir neler oluyor. Bu süreçte iyi şeyler de gördüm. Belediyelerin yapmış olduğu çalışmalar , yardımlar. En çok ihtiyacımız olduğu zamanda onlar da olmasaydı halimiz nice olurdu. Çevreye , insana , hayvana , tarihe sıkı sıkı tutunmaları ve yardım edip el uzatmaları beni hayata bağlıyor , umut veriyor. Sağlık çalışanlarının hiç değer görmediği halde insanları hayatta tutmak için göstermiş odukları özveri ile çok duygulandım. Onlar bir çalışan değil onlar bizim boyutumuzun üstünde anlayamayacağımız derece yüksek erdeme sahip insanlar.
Her gün kendime soruyorum ne yapabilirim diye , sahip olduğum imkanlar dahilinde sokağımdaki hayvanları besliyorum. Maalesef başka şu anda yapabileceğim bir şey bulamadım. Keşke ülkeyi yönetenler de biraz oturup ne yapabiliriz diye düşünebilecek vicdana sahip olabilselerdi.
Düşünüyorum ... belki yakında topluma daha çok faydalı olabileceğim bir yol bulurum , umarım...
Lütfen küçük büyük demeden siz de faydalı olabileceğiniz bieşeyler yapın, sokağınıza su koyun hayvanlar için , fakir insalara yardımcı olun, çevrenizde görüğünüz şiddeti ihbar edin. Kapımızın önünden bşamalıyız belkide , herkes kapının önünden başlasa bu tüm mahhallere yayılacaktır.
In some periods of our lives, our questions of why / why increase more. During the pandemic process we are in, people started to ask themselves and their environment why / why more. We closed our homes, could not go to our jobs, our social life disappeared, let alone decrease. Those living with their families confronted their families, those living alone confronted themselves. We started to see more of our shortcomings and mistakes. Future anxiety and anxiety occurred. During this period, I learned many things, the value of what I had and regretted what I could not have. Yes, I've had a process that questioned everything, I'm living, because I've always been to work or school in my life.
I have been at home for 8 months. During this period, I understood better what could not cause. I felt shortcomings in my life. Sometimes I was angry with the past, sometimes I was proud of myself. Despite everything, I made peace with myself and decided to continue into the future without any regrets.
In this process, we also saw how we live as a country. Things got so bad, people went bankrupt, employees were unemployed. I saw how poor the society has become, that ignorance is made up of a vast majority, let alone arise. I watched with devotion to how women, old people, children and animals were to violence. I saw that the rulers of the country do nothing, scratch the facts and live in the realm of imagination, they try to get our rights, how people are trying to be silenced when they seek their rights. I could not do anything. The opposition could not do anything either, apart from just the speech and the crowd. There is nothing done for people, animals and the environment. It is very painful to just watch without knowing what to do, to take remorse for it. I suffer every day, what we see with these news, which we do not know, who knows what happens. I also saw good things in this process. Studies and aids of municipalities. they were there when we needed it most Their firm attachment to the environment, people, animals and history and their helping and reaching out to their hands binds me to life and gives me hope. I was very touched by the devotion healthcare professionals have shown to keep people alive even though they see no value. They are not employees, they are people of extremely high virtue beyond our size.
Every day I ask myself what can I do, I feed the animals on my street within the possibilities I have. Sorry, I haven't found anything else I can do right now. If only the rulers of the country had a conscience to sit down and think about what we can do.
I'm thinking ... maybe soon I'll find a way that I can be more beneficial to the community, I hope ...
Please do something that you can be useful, big or small, put water and food in your street for animals, help the poor, report the violence you see around you. Maybe we should start from the front of our door, if everyone starts in front of the door this will spread to every area.
